OPZIJ, OPZIJ, OPZIJ
Ik voel me vandaag als een vulkaan.
Een oerschreeuw, *een tellurische drang om te schilderen, om te xperimenteren borrelt op. Ik nodig jullie ‘weeral’ uit om samen met mij nog maar eens een andere weg naar Rome in te slaan.
Soms zoeken kunstenaars wanhopig naar inspiratie. Maar zo nu en dan kunnen kleine triggers ervoor zorgen dat een eindeloze wereld aan inspiratie zich op een dienblad presenteert.
Zo bezocht ik recent een bunker, niet ver van mijn huidige woonplaats… Mijn verbondenheid met deze structuren gaat dieper dan enkel esthetische verwondering. Ze zijn diepgeworteld in mijn DNA, ingebed in de verhalen over de twee wereldoorlogen die ik als West-Vlaming van kinds af aan hoorde. Als kind speelde ik soldaatje rond deze bunkers, onwetend over de ware gruwelen die zich daar hadden afgespeeld. Nu, met de wijsheid van de jaren, voel ik de zwaarte van hun geschiedenis. Ondanks hun koude, sombere uiterlijk, vertellen ze ook verhalen. Veelal van verdriet maar verrassend genoeg misschien ook van liefde.
"Als beton kon vertellen…"
Die gedachte inspireerde me om een nieuwe reeks schilderijen te gaan maken waarbij ik de bunkers niet alleen wil vastleggen als historische artefacten, maar ze ook een nieuwe symboliek wil geven. Ik probeer ze op een nieuwe manier te laten zien, alsof ze nu, in onze tijd, nog steeds betekenis hebben. Door ze in mijn kunst naar het heden te halen en me voor te stellen hoe de toekomst eruit zou kunnen zien, laat ik zien dat ze verhalen vertellen over een oorlog of grote veranderingen die zouden kunnen hebben plaatsgevonden tussen 2020 en 2030. Hierdoor zijn de bunkers niet alleen oude monumenten, maar ook tekenen die ons eraan herinneren dat conflicten en de hoop op beter steeds weer terugkomen in de geschiedenis van mensen.
En verplaats jezelf nu even naar het jaar 2100. Je loopt en museum binnen en en je staat voor een van mijn B.U.N.K.E.R.S.
* Een 'tellurische drang' is alsof de aarde zelf je iets heel sterk laat voelen of je naar iets toe trekt.